5 największych rozczarowań sezonu 2017

Sezon 2017 przeszedł już dawno do historii. Po kilku tygodniach przerwy ochłonęliśmy już po niesamowitych emocjach. Dziś podsumowujemy rozczarowania, jakie spotkały nas w sezonie 2017. A było ich sporo. Zaczynamy – od piątego do pierwszego miejsca.

5: Brak zwycięstwa zespołu satelickiego

Sezon 2016 był wyjątkowy z wielu względów. Jeden z nich to przełamana w końcu hegemonia fabrycznych ekip w królewskiej klasie. Czy nie lepiej ogląda się zawody ze świadomością, że Dawid może pokonać Goliata? Tak bywało dwa lata temu: trzykrotnie zawodnikom prywatnych ekip udawało się triumfować w grand prix. Dokonało tego dwóch zawodników.

Pierwszym z nich był Jack Miller, który sensacyjnie wygrał Assen TT. Później dwa razy – w czeskim Brnie i w Australii wygrywał Cal Crutchlow. Trzeba jednak uczciwie przyznać, że warunki w dwóch z tych trzech rund były naprawdę trudne i w takich sytuacjach dochodził dodatkowy czynnik losowości. Zwycięstwo #35 na Phillip Island było jednak jak najbardziej wypracowane.

W 2017 roku czekaliśmy na ciąg dalszy, tym bardziej, że w Miller i Crutchlow byli już bogatsi o doświadczenia, a dodatkowo w ekipie Pramac Ducati mieliśmy przecież Danilo Petrucciego, który potrafi do perfekcji wykorzystywać trudne warunki. To jednak nie on, a Johann Zarco w Tech 3 Yamasze od pierwszego wyścigu wyglądał na najmocniejszego zawodnika ekip satelickich. Zarówno Francuz, jak i Petrucci kilkukrotnie byli blisko stanięcia na najwyższym stopniu podium, jednak ostatecznie coś stawało na przeszkodzie. Brak choćby jednego triumfu prywatnego zawodnika trzeba uznać więc za rozczarowanie.

4. Jack Miller nie robi postępów

Trzyletni eksperyment Hondy z awansowaniem Jacka Millera z Moto3 wprost do MotoGP dobiegł końca. Australijczyk po sensacyjnym zwycięstwie w Holandii w 2016 roku mocno rozbudził apetyty. Ci, którzy liczyli jednak, że rok 2017 będzie dla zawodnika Marc VDS Racing przełomowy, srogo się rozczarowali. Miller co prawda zdobył więcej punktów niż rok temu, ale trzeba pamiętać, że w sezonie 2016 opuścił aż pięć rund z powodu kontuzji. W tamtym roku pauzował jedynie raz.

Zabrakło jednak najważniejszego – solidnych wyników w okolicy podium. Na powtórzenie zwycięstwa z Assen szanse i tak były niewielkie, jednak można było oczekiwać, że Miller mając na koncie już dwa pełne sezony, pokaże coś więcej. Na razie zobaczyliśmy progres głównie w dojeżdżaniu do mety. Dwukrotnie zajmował szóstą pozycję i były to najlepsze wyniki Millera w tym roku. Komentarze Australijczyka po sezonie, mówiące, że Honda nie zapewniała mu odpowiedniego wsparcia, tylko potwierdzają, że japoński producent już wcześniej przestał wiązać z Millerem nadzieje. Być może za rok w barwach Pramac Ducati pójdzie mu lepiej.

3. Kolejny rok problemów Michelina

Wcześniejszy, pierwszy od czasu zastąpienia Bridgestone’a w roli dostawcy opon do MotoGP upłynął pod znakiem skandali, problemów z rozpadającymi się mieszankami i narzekaniami, że Michelin wypacza widowisko. W ubiegłym roku było niewiele lepiej. Początek sezonu to kolejne skandale, skargi zawodników i żonglowanie mieszankami, które trwało przez wiele wyścigów.

Zaczęło się w Katarze, gdzie niektórzy zawodnicy narzekali na miękkie mieszanki, jakie przygotował Michelin. Do Argentyny Michelin zamierzał więc sprowadzić sztywniejszą mieszankę, jednak opony utknęły podczas transportu z powodu strajku na lotnisku w Argentynie. Zawodnicy i tak jednak nie chcieli testować tych opon, bowiem nie było na to czasu. Chaos, chaos i jeszcze raz chaos.

Nie był to jedyny problem w tym grand prix – w treningach zawodników zmuszono, by na tylnej twardej oponie przejechali przynajmniej pięć kolejnych okrążeń. Chodziło o sprawdzenie, czy nie powtórzą się problemy z 2016 roku, gdy opona ta rozpadała się pod zawodnikami Ducati (zdj. powyżej). Ostatecznie problemów nie było, ale kłopoty z przednim ogumieniem pozostały nierozwiązane.

Przed wyścigiem o GP Włoch ostatecznie zdecydowano o przywróceniu przedniej, sztywniejszej opony z sezonu 2016. Głosowało za tym 20 zawodników – przeciw była trójka. Przywrócenie tej mieszanki zakończyło kontrowersje związane z przednim ogumieniem. Nieco zamieszania pojawiło się znowu podczas GP Niemiec, jednak było to spodziewane. Michelin miał na Sachsenringu aż pięć różnych stopni twardości opon! Czwarta została dodana z tego względu, że tor otrzymał nową nawierzchnię, ale nie można na nim organizować testów (normy hałasu). Piąta, najtwardsza mieszanka była to tzw. „opona bezpieczeństwa”, która miałaby zostać użyta wyłącznie w wyjątkowych okolicznościach, gdyby inne się nie nadawały.

2. Suzuki sobie nie radzi

Po zwycięstwie Mavericka Vinalesa w 2016 roku i kilku świetnych wyścigach z bardzo konkurencyjnym tempem, można było oczekiwać, że Suzuki pójdzie za ciosem i kolejny sezon będzie przynajmniej równie dobry. Japoński zespół nie poradził sobie jednak zbyt dobrze. Utrata Vinalesa na rzecz Yamahy, rozstanie z Aleixem Espargaro, a także zakontraktowanie niechcianego w Ducati Andrei Iannone oraz zupełnego żółtodzioba Alexa Rinsa szybko odbiło się czkawką.

Posezonowe testy oraz wyścig w Katarze wypadły jeszcze bardzo obiecująco, ale potem było tylko gorzej. Po pewnym czasie Suzuki ujawniło, że w zły sposób podeszło do rozwoju motocykla (głównie silnika), a brak dodatkowych przywilejów nie pozwalał japońskiej ekipie na naprawienie błędów. W tym roku jednak Suzuki odzyskuje przywileje. Iannone i Rins mają już rok spędzony na GSX-RR i daje to nadzieję, że sezon 2018 będzie dużo lepszy – przynajmniej tak dobry, jak finisz w roku 2017.

1. Yamaha pogubiła się w rozwoju motocykla

Palma pierwszeństwa w kategorii rozczarowania roku zdecydowanie wędruje do Yamahy. Fabryka z Japonii demolowała w posezonowych i przedsezonowych testach. Świeży w zespole Maverick Vinales z miejsca stał się faworytem do tytułu mistrzowskiego. Hiszpan potwierdził oczekiwania, wygrywając dwa pierwsze wyścigi. I wtedy stało się coś, co niektórym do tej pory trudno jest zrozumieć.

Nowy motocykl Yamahy znakomicie pasował Vinalesowi, jednak od samego początku roku gorzej radził sobie na nim Valentino Rossi, narzekając na przyczepność. Michelin myślał o powrocie do ubiegłorocznej miękkiej opony (o czym przeczytacie wyżej) Włoch mimo to trzykrotnie stawał na podium, ale o bezpośredniej walce z Vinalesem nie było mowy: gdy do takiej doszło na finiszu GP Francji, Rossi, ryzykując ponad rozsądek, przewrócił się. #25 miał już na koncie trzy wygrane i wydawało się, że nic nie zatrzyma tej passy.

Yamaha, nie chcąc jednak przespać poprawek, jakie wprowadzały konkurencyjne ekipy, starała się na bieżąco modyfikować swoją maszynę. Vinales i Rossi w kolejnych wyścigach sprowadzeni zostali do roli zawodników testowych, sprawdzających coraz to nowe rozwiązania ramy motocykla. Praktycznie z wyścigu na wyścig podwozie motocykla ulegało zmianom, co było o tyle kłopotliwe, że dopasowanie ich do ogumienia Michelin sprawiało dodatkowe problemy. Po sezonie Vinales przyznał, że popełnił błąd, będąc bardzo uległym względem Yamahy, nie zostając przy swoim zdaniu i startach na lubianej przez siebie ramie. Sezon zakończył się dla Vinalesa na trzeciej pozycji, a dla Rossiego – na piątym.

Zgadzacie się z naszymi typami? Dajcie znać w komentarzach!