GP Walencji: Joan Mir mistrzem świata! Morbidelli wygrywa po walce z Millerem

Joan Mir (Suzuki) dopiął swego i mimo, że nie walczył o podium, pewnie sięgnął po tytuł mistrza świata, bowiem jego najgroźniejsi rywale nie błyszczeli. Wyścig wygrał Franco Morbidelli (Petronas Yamaha), który na ostatnim okrążeniu musiał odeprzeć ataki Jacka Millera (Pramac Ducati). Podium uzupełnił Pol Espargaro (KTM). Fabio Quartararo ponownie zaliczył upadek i nie zdobył punktów.

Od zawodników, którzy jeszcze w przedostatniej rundzie sezonu walczą o tytuł można było oczekiwać, że stoczą między sobą pojedynki w celu rozstrzygnięcia losów mistrzowskiej korony – tych jednak było jak na lekarstwo, bowiem byli oni rozciągnięci przez – dosłownie – całą stawkę.

Po kolei: wyścig padł łupem Franco Morbidellego, który przed tym wyścigiem miał stratę aż 45 punktów do Mira. Tylko własna wygrana i wielki pech rywala z Suzuki podtrzymywała jego szanse. Ze swojej strony Franco zrobił absolutnie wszystko – prowadził od startu, jechał bezbłędnie, kontrolował sytuację, i dopiero na ostatnim okrążeniu pozwolił Jackowi Millerowi na zbliżenie się i możliwość ataku. Po świetnej walce zawodnik Petronasa wpadł na metę jako pierwszy – wygrał po raz trzeci w sezonie. Naprawdę niewiele zabrakło, by opóźnić koronację Mira – zaledwie czterech punktów.

Andrea Dovizioso również tracił 45 punktów, jednak przyszłoroczny „wczasowicz” pojechał kolejny w tym roku bezbarwny wyścig w środku stawki, powalczył tylko nieco z Aleixem Espargaro z najgorszej w stawce Aprilii, i zajął dopiero ósmą pozycję. Po Dovim kompletnie nie widać w ostatnim czasie zawodnika, który rywalizuje o najwyższy cel. Wymówek nie ma – Miller, także na Ducati, był szybszy o 8.5s.

Maverick Vinales tracił 41 punktów i trudno w ogóle było zauważyć jego obecność w wyścigu. Niemal cały czas jechał poza TOP10, a wskoczył do niej dopiero po upadku bardzo szybkiego (aż za bardzo) Takkakiego Nakagamiego, który atakując Pola Espargaro zaliczył uślizg. – niemal zgarniając KTM z toru. Vinales przyznawał jednak już wcześniej, że porzucił nadzieje na mistrzostwo.

Alex Rins tracił do kolegi z Suzuki 37 oczek i wydawało się, że może postara się o niespodziankę, w końcu ostatnie wyścigi miał wyśmienite. Jednak wczorajsze kwalifikacje były nieudane i dziś Rins nie liczył się w walce o podium. Ostatecznie dojechał jako czwarty, pozostawiając jednak – w porównaniu do dwóch poprzedników całkiem niezłe wrażenie.

Fabio Quartararo miał tyle samo punktów co Rins, jednak można było mieć poważne wątpliwości, czy Francuz odbudował się psychicznie po serii ostatnich niepowodzeń. Nic z tego – już 2. zakręt wyścigu startujący ze środka stawki Fabio przejechał tak, jakby zapomniał o istnieniu hamulca, wykonując slalom między Mirem a Vinalesem, a po tym jak #12 poszerzył tor jazdy przed zakrętem, Quartararo musiał odprostować, i wyjechał szeroko na pobocze, spadając na koniec stawki.

I choć Francuz starał się gonić za rywalami i kilku nawet udało mu się wyprzedzić, nie trwało długo, aż popełnił błąd i zaliczył uślizg, wypadając z toru. To piąty kolejny nieudany wyścig w wykonaniu Quartararo – w tym czasie dwukrotnie zdobywał pole position, ale najwyższa pozycja to zaledwie 8. miejsce. Quartararo w generalce spadł z 2. aż na 5. pozycję, ale nie jest powiedziane, że nie będzie gorzej, bowiem na wyścig przed końcem tyle samo punktów ma Dovi, a trzeci dziś Pol Espargaro – tylko 3 mniej.

Joan Mir natomiast po niezbyt udanych kwalifikacjach usadowił się za szybkim dziś Miguelem Oliveirą, a przed wspomnianymi Aleixem Espargaro i Dovizioso, i po prostu pewnie jechał po swoje – cały czas zajmował pozycję, która dawała mu tytuł już dziś, z marginesem 3-4 punktów (przy założeniu, że wygra Morbidelli). Zawodnik Suzuki nie ryzykował, nie popełnił żadnej pomyłki i pewnie wpadł na metę, ku wielkiej radości ekipy Suzuki.

Mir przeszedł w tym roku z piekła do nieba. Po GP Czech  – trzeciej rundzie sezonu – miał na koncie tylko 11 punktów, a do mającego dwa zwycięstwa Quartararo tracił aż 48 oczek. Od tego momentu jednak w jego wynikach nie było żadnego przypadku – był zdecydowanie najrówniejszym zawodnikiem w stawce, poza Francją zawsze kręcił się w okolicach podium, by w końcu tydzień temu sięgnąć po pierwsze zwycięstwo. Cóż z tego, że ani razu w tym roku (ani w ogóle w karierze w MotoGP) nie wywalczył pole position ani najszybszego okrążenia wyścigu, skoro aż siedem razy – najwięcej – stawał na podium. Mając zaledwie 23 lata i 30 wyścigów królewskiej klasy na koncie, został mistrzem świata.

Źródło: crash.net