Andrea Dovizioso

Numer: #4
Narodowość: Włoch
Data urodzenia: 23 marzec 1986
Miejsce urodzenia: Forli
Debiut: MotoGP: Katar 2008
Zespół: Yamaha Tech3
Motocykl: Yamaha YZR-M1
Strona internetowa: www.andreadovizioso.com
Waga: 54 kg
Wzrost: 165 cm

„Dovi” urodził się 23-go marca 1986 roku we włoskiej miejscowości Forli. Pierwszy motocykl, marki Malaguti, Włoch otrzymał od swojego ojca w wieku zaledwie czterech lat. Andrea założył się wówczas ze swoim tatą, że jeśli będzie w stanie jeździć na swoim rowerze bez bocznych kółek, wtedy otrzyma motocykl. I choć wygrał on zakład, nie spodziewał się takiego prezentu.

Pierwszy większy motocykl otrzymał on w wieku sześciu lat, a była to oczywiście maszyna minimoto. Wtedy to też urządzał sobie pierwsze wyścigi ze swoimi kolegami. Już rok później wziął udział w bardziej profesjonalnych zmaganiach zarówno na normalnych torach wyścigowych, jak i tych z serii dirt-track. Już w 1994 roku zajął piąte miejsce we włoskich mistrzostwach mini-bike’ów, by w kolejnym sezonie uplasować się już dwie pozycje wyżej. W 1996 wywalczył tytuł v-ce mistrza tejże kategorii, a przy okazji był trzeci w klasyfikacji generalnej włoskich mistrzostw minicrossów.

Lata 1997 i 1998 upłynęły pod znakiem dominacji Andrei we włoskich mistrzostwach minibike’ów, a w sezonie 1999 wywalczył w nich drugą pozycję, tą samą, co rok później. Co ciekawe, mając jedenaście lat został także, wraz ze swoją drużyną, mistrzem pucharu debiutantów w piłce nożnej. Wówczas jednak zadecydował, że porzuci karierę piłkarza i skupi się wyłącznie na wyścigach motocyklowych. W sezonie 2000 wziął także udział w Pucharze Aprilii klasy 125cc, gdzie od razu wywalczył mistrzostwo.

Sezon 2001 to już występy „Dovi’ego” w Mistrzostwach Europy klasy 125cc oraz we włoskich Mistrzostwach, również na motocyklu o pojemności jednej ósmej litra. W tych pierwszych okazał się najlepszym, podczas gdy w tych drugich uplasował się tuż za podium – na pozycji numer cztery. Te sukcesy otworzyły mu jednak drzwi do rywalizacji na arenie międzynarodowej – w Motocyklowych Mistrzostwach Świata… Jeszcze w tym samym roku szansę wzięcia udziału w Grand Prix Włoch na torze Mugello dała mu Aprilia. Startując z dziką kartą Dovizioso co prawda zakwalifikował się do niedzielnych zmagań, jednak pod koniec stawki. W samym wyścigu było jeszcze gorzej, bowiem Włoch zmuszony był wycofać się z rywalizacji na osiem okrążeń przed metą.

To jednak nie zniechęciło Andrei. Rok 2002 był jego pierwszym, podczas którego wystartował we wszystkich rundach klasy 125cc. Najlepszymi wynikami były dwa dziewiąte miejsca, które wywalczył we Francji i Wielkiej Brytanii. I choć ostatecznie zdobył zaledwie 42 punkty, a w klasyfikacji generalnej był dopiero szesnasty, Honda nie traciła w niego wiary. Wiedziała, że w swoich szeregach ma diament, który trzeba oszlifować. W kolejnym sezonie, oczywiście nadal za sterami maszyny z Japonii, wywalczył dwa drugie i dwa trzecie miejsca. Udało mu się także raz wystartować z pierwszego pola, jednak nie triumfował w wyścigu. Dzięki temu zaliczył spory progres, bowiem w „generalce” zamknął czołową piątkę.

Rok 2004 był już jednak popisem umiejętności #34, dla którego był to trzeci sezon w 125-tkach. Wygrał łącznie pięć wyścigów, a w kolejnych sześciu notował miejsca na niższych stopniach podium. Do tych jedenastu wizyt na „pudle” należy doliczyć jeszcze aż osiem Pole Position! To pozwoliło mu wywalczyć, z dorobkiem 293 punktów, tytuł mistrzowski. Andrea jeździł niezwykle równo, a nie ukończył tylko jednych zmagań – w Portugalii. Dodatkowo zaprezentował swoje wielkie umiejętności, gdyż pokonał między innymi Roberto Locatelli’ego, swojego o wiele bardziej doświadczonego rodaka. Lojalność wobec Hondy nareszcie się opłaciła.

Sezon 2005 był jego debiutanckim w kategorii 250cc, do której przeszedł z Teamem Scot, tym samym, z którym rok wcześniej sięgnął po główne trofeum w 125-tkach. Po rundzie w Chinach był on nawet liderem klasyfikacji generalnej, jednak brak doświadczenia nie pozwolił mu na równą walkę z Danim Pedrosą (który ostatecznie wygrał mistrzostwa). W debiucie w „ćwierćlitrówkach” zdobył dwa drugie i trzy trzecie miejsca, co w połączeniu z innymi dobrymi rezultatami pozwoliło mu zdobyć 189 punktów. W klasyfikacji generalnej wywalczył pozycję numer trzy, przegrywając z wcześniej wspomnianym #26 oraz Casey’em Stonerem. Dzięki tak dobremu rozpoczęciu kariery w 250-tkach, udało mu się wywalczyć także tytuł Debiutanta Roku.

Gdy wydawało się, że w roku 2006 powinien bez większych problemów wywalczyć tytuł mistrzowski w klasie 250cc (Pedrosa i Stoner przeszli do MotoGP), na horyzoncie pojawił się inny rywal – Jorge Lorenzo. #34 walczył z Hiszpanem oraz z Alexem de Angelisem przez cały sezon, jednak nie udało mu się pokonać „Por Fuery”. Ostatecznie Andrea wywalczył dwa zwycięstwa, dwa Pole Position, pięć drugich i cztery trzecie miejsca. To pozwoliło mu zgromadzić na swym koncie aż 272 punkty i zdobyć tytuł v-ce Mistrza Świata. Z Lorenzo pierwszą pozycję w klasyfikacji generalnej przegrał o zaledwie siedemnaście „oczek”.

Podobny scenariusz co w 2006, powtórzył się także rok później. W tym sezonie także walczyć musiał z Jorge i Alexem o bycie najlepszym, i znów musiał uznać wyższość Hiszpana. Tak jak w ubiegłym sezonie, tak i w 2007 dwukrotnie zdobył pierwsze pole startowe, dwukrotnie stał na najwyższym stopniu podium. Tak jak wtedy czterokrotnie był trzeci, ale wywalczył o jedno drugie miejsce mniej – łącznie cztery. Tym razem, dalej w ekipie Kopron Scot Team, przegrał z Lorenzo aż o 52 punkty. Plan, by przejść do MotoGP jako „król ćwierćlitrówek” nie wyszedł. Mimo to, Dovizioso postanowił przejść do klasy królewskiej, podobnie jak jego dwaj najwięksi rywale – „Por Fuera” oraz de Angelis.

Rok 2008 był jego debiutanckim w klasie królewskiej, w którym nadal reprezentował barwy teamu Scot. Swój wielki talent pokazał już w pierwszej rundzie odbywającej się w Katarze, podczas której na ostatnim okrążeniu pokonał Valentino Rossi’ego. Niejednokrotnie okazywał się też najlepszym zawodnikiem Hondy na mecie. Jedno z jego marzeń spełniło się dnia 19-tego października tegoż roku, gdzie podczas GP Malezji wywalczył trzecie miejsce. Ostatecznie udało mu się zgromadzić na swym koncie 174 punkty i piąte miejsce w klasyfikacji generalnej, ulegając jedynie Rossi’emu, Stonerowi, Pedrosie i Lorenzo.

Sezon 2009 okazał się z jednej strony lepszym, a z drugiej gorszym niż ten debiutancki. Spełniło się jego kolejne marzenie – przeszedł do fabrycznego zespołu Hondy, w którym partnerować miał mu Dani Pedrosa. Nie do końca dopracowana maszyna RC 212V sprawiła jednak, że niejednokrotnie ta dwójka nie była w stanie walczyć o najwyższe laury. We Francji, Włoszech i Katalonii (trzech kolejnych rundach) niewiele zabrakło mu do podium, jednak ostatecznie musiał zadowolić się czwartymi pozycjami. Później nadeszła czarna seria, podczas której nie ukończył trzech kolejnych wyścigów – w Holandii, Stanach Zjednoczonych i Niemczech. Po błędzie Valentino Rossi’ego zainkasował, po raz pierwszy w karierze, 25 punktów w GP Wielkiej Brytanii. Zarówno w Czechach jak i Indianapolis znów niewiele zabrakło mu do trzeciego miejsca. Uślizg tylnego koła, ostatecznie zakończony upadkiem, w Malezji pozbawił go pewnej… trzeciej lokaty! Ten swego rodzaju pech sprawił, że przegrał z Colinem Edwardsem piąte miejsce w klasyfikacji generalnej o zaledwie jeden punkt.

Sezon 2010, tak jak poprzedni, „Dovi” także spędził w barwach teamu Repsol Honda jako zespołowy kolega Daniego Pedrosy. I chociaż początkowo radził on sobie lepiej od Hiszpana, gdy ten uporał się z problemami, zaczął jeździć lepiej. Wszystko zaczęło się jednak dla Włocha wyśmienicie, bowiem od trzech trzecich i jednego drugiego miejsca w trakcie pierwszych pięciu rund sezonu (kolejno w Katarze, Francji, we Włoszech i w Wielkiej Brytanii). Później jeszcze walczył z Jorge Lorenzo o zwycięstwo w Katalonii, jednak przewrócił się i ostatecznie był czternasty. Następnie nastąpił spadek formy, a na „pudło” powrócił on dopiero w trakcie Grand Prix Japonii, kiedy to był drugi po starcie z Pole Position. Taką samą lokatę wywalczył także i w Malezji, gdzie do ostatnich metrów walczył z Valentino Rossim o zwycięstwo. Na Estoril walczył on z Nickym Haydenem i Marco Simoncellim o najniższy stopień podium, a ostatecznie z rywalizacji tej zwycięsko wyszedł właśnie #4. W klasyfikacji generalnej Andrea zajął piąte miejsce tracąc dziewiętnaście punktów do czwartego Casey’a Stonera. Na swoim koncie zaliczył trzy nieukończone wyścigi – w Czechach i Aragonii po własnych wywrotkach, a w Australii z powodu problemów z motocyklem.

W kolejnym cyklu zmagań – 2011 – udało mu się pozostać w Repsol Hondzie po wielu perturbacjach w 2010 roku. Zapis w kontrakcie dawał mu bowiem miejsce w tym teamie, gdy po rundzie na Laguna Seca będzie co najmniej piąty w tabeli, a on tymczasem był trzeci. Sezon rozpoczął on od dwóch czwartych lokat i jednej dwunastej, ale Włoch na podium wskoczył we Francji, gdzie był drugi. Następnie to samo miejsce wywalczył w Wielkiej Brytanii, a w Holandii był trzeci. Drugą pozycję we Włoszech wręcz wydarł z rąk Stonera niemalże na sam koniec i uznał, że to jedno z jego najlepszych „pudeł” wywalczonych w karierze – wszak tor Mugello jest jego domowym. Po dłuższej przerwie od finiszów w TOP3, „Dovi” powrócił do czołówki w Czechach, kiedy to wywalczył średni stopień podium. Upadek w Aragonii mógł skutecznie pokrzyżować jego walkę o czołową lokatę w klasyfikacji generalnej, ale dzięki dwóm trzecim miejscom – w Australii i Walencji – nie było tak źle. Korzystając ze słabszej formy Pedrosy na koniec roku, Andrea zajął w „generalce” pozycję numer trzy – najlepszą w karierze zawodnika MotoGP.

Zgodnie z wcześniejszymi oczekiwaniami, na rok 2012 #4 musiał sobie jednak szukać miejsca w innej ekipie niż ta fabryczna Hondy. Podpisał on roczny kontrakt z teamem Herve Poncharala, gdzie u boku Cala Crutchlowa ścigać się będzie na Yamasze M1. Włoch liczy na to, że udany cykl zmagań na maszynie z silnikiem o pojemności 1000cc pozwoli mu przenieść się do fabrycznego zespołu w 2013.

	MotoGP	250cc	125cc	Łącznie
Pierwsze Grand Prix:	2008 – QAT	2005 – SPA	2001 – ITA
Pierwsze Pole Position:	2010 – JPN	2006 – FRA	2003 – FRA
Pierwsze najszybsze okrążenie:	2010 – CAT	2005 – CHN	2004 – FRA
Pierwsze podium:	2008 – MAL	2005 – POR	2003 – RSA
Pierwsze zwycięstwo:	2009 – GBR	2006 – CAT	2004 – RSA
Zwycięstw:	1	4	5	10
Drugich miejsc:	7	11	7	25
Trzecich miejsc:	8	11	3	22
Podiów:	16	26	15	57
Pole Position:	1	4	9	14
Najszybszych okrążeń:	2	8	3	13
Tytułów mistrzowskich:	0	0	1	1