Stefan Bradl

Numer: #6
Narodowość: Niemiec
Data urodzenia: 29 listopad 1989
Miejsce urodzenia: Augsburg
Debiut: MotoGP: Katar 2012
Zespół: LCR Honda MotoGP
Motocykl: Honda RC 213V
Strona internetowa: www.bradlstefan.de
Waga: 61 kg
Wzrost: 170 cm

29 listopada 1989 roku w niemieckiej miejscowości Augsburg przyszedł na świat Stefan Bradl, syn słynnego Helmuta, który był v-ce Mistrzem Świata klasy 250cc w 1991 roku. Wówczas Stefan miał zaledwie dwadzieścia cztery miesiące, a już dwa lata później po raz pierwszy w życiu dosiadł motocykla – Hondy QR50. Mając tymczasem czternaście lat niemiecki zawodnik wystartował w całym cyklu zmagań Red Bull Rookies Cup, który ostatecznie zakończył na pozycji numer siedem w klasyfikacji generalnej.

Zarówno w sezonach 2004 jak i 2005 startował on w Mistrzostwach Niemiec w klasie 125cc. I chociaż w debiucie zajął piąte miejsce, o tyle rok później w barwach ekipy KTM Red Bull Juniors sięgnął po tytuł mistrzowski. Mało tego, mając niecałych szesnaście lat wystartował trzykrotnie z dzikimi kartami w Motocyklowych Mistrzostwach Świata. Najpierw w Katalonii, gdzie przejechał zaledwie dwa okrążenia w wyścigu, ale na swoim domowym obiekcie – Sachsenring – sięgnął on po szesnaste miejsce. W sierpniu tymczasem wziął także udział w Grand Prix Czech, finiszując na piętnastej pozycji i zdobywając jeden, symboliczny punkt.

Cały rok 2006 Stefan spędził już w zmaganiach Grand Prix najniższej kategorii, będąc pełnoetatowym kierowcą. Jeżdżąc w ekipie Red Bull Juniors wywalczył łącznie cztery punkty, dzięki finiszowi na dwunastej pozycji w czeskim Brnie. Niestety potężny wypadek w trakcie sesji warm-up w Malezji (spowodowany wjechaniem przez innego zawodnika w Bradla) sprawił, że nabawił się on poważnych kontuzji i przedwcześnie zakończył sezon. W klasyfikacji generalnej wywalczył on ostatecznie trzydziestą pierwszą pozycję.

Przed startem sezonu 2007 Alberto Puig zaproponował mu fabryczną Hondę w swoim zespole w klasie 250cc, jednak po kilku udanych testach w tej ekipie, Bradl zrezygnował z całego przedsięwzięcia z powodu problemów osobistych. Nie zaprzestał jednak ścigania i dołączył do teamu Blusens Aprilia w Mistrzostwach Hiszpanii klasy 125cc. Sięgnął on w owej serii po tytuł mistrzowski, zaledwie o pięć punktów wyprzedzając swojego team-partnera Scotta Reddinga. Wraz z tą ekipą wystartował on z kilkoma dziki kartami w późniejszej fazie owego sezonu. Szczerze mówiąc, na rundy od Grand Prix Portugalii szef teamu Blusens Aprilia – Raul Romero udostępnił mu drugi motocykl, obok weterana Pablo Nieto, na którym zastąpił Holendra Hugo van der Berga. Zdobywając w GP w sezonie 2007 ostatecznie trzydzieści dziewięć punktów, zajął w tabeli osiemnaste miejsce,

Na 2008 rok Bradl postanowił nie kontynuować współpracy z wcześniej wspomnianym zespołem, tylko podpisać kontrakt z teamem Grizzly Gas Kiefer Racing. W niemieckiej ekipie dostał on do swojej dyspozycji fabryczną Aprilię RSA 125. Dzięki temu w owym cyklu zmagań stał się on jednym z czołowych zawodników, na podium stając już w otwierających sezon zmaganiach w Katarze. Przed własnymi kibicami na Sachsenringu był drugi, potem odnosząc debiutancki triumf na torze Brno. Co ciekawe, właśnie w Czechach w 1991 roku triumfował jego ojciec – Helmut. Do końca sezonu jeszcze trzykrotnie oglądaliśmy go na podium, w tym jako zwycięzcę w Japonii. Warto dodać, że sześciokrotnie plasował się on w TOP3 w kwalifikacjach. Zdobywając łącznie sto osiemdziesiąt siedem punktów zajął on w klasyfikacji generalnej rewelacyjne, czwarte miejsce.

W kolejnym cyklu zmagań wielu spodziewało się, że Stefan walczyć będzie o tytuł mistrzowski. Walczyć miał o niego w barwach ekipy Viessman Kiefer Racing, jednak owy sezon okazał się być sporym rozczarowaniem. #65 wywalczył bowiem ponad sto punktów mniej do „generalki” niż przed rokiem, co zaowocowało tylko dziewiątą pozycją na koniec. Mało tego, ani razu nie udało mu się wskoczyć na podium, co mocno rozczarowało zarówno jego, jak i jego ekipę.

Sezon 2010 był tymczasem pierwszym po zmianie kategorii z 250-tek na Moto2. Po długich rozmyślaniach, ostatecznie zespół Niemca jak i on sam postanowili spróbować czegoś zupełnie innego. Jeżdżąc na motocyklu z podwoziem marki Suter spisywał się on całkiem dobrze, regularnie walcząc w czołowej dziesiątce. Pod koniec owego cyklu zmagań wygrał on nawet interesujący wyścig o Grand Prix Portugalii. Z dorobkiem dziewięćdziesięciu siedmiu punktów ostatecznie uplasował się on w klasyfikacji generalnej na pozycji numer dziewięć.

Przed 2011 rokiem wielu upatrywało w Stefanie kandydata do walki w czołówce, ale nie o tytuł. On wraz ze swoim teamem – Viessman Kiefer Racing – postanowił rozpocząć współpracę z Kalexem jako dostarczycielem ram. Okazało się, że był to strzał w dziesiątkę, bowiem #65 wygrał cztery z sześciu pierwszych wyścigów sezonu, dodatkowo we Francji finiszując na drugim miejscu. Potem jednak nastąpił spadek formy Bradla, a wszystko rozpoczęło się od upadku w Holandii. Sześć finiszów na podium wywalczonych dodatkowo do czasu rundy w Malezji włącznie sprawiły, że był on liderem klasyfikacji generalnej. Ostro o tytuł walczył on jednak z Hiszpanem Marquezem, który w trakcie połowy sezonu odrobił do Niemca ponad sześćdziesiąt punktów straty w tabeli! Co prawda w Walencji Stefan przewrócił się nie dojeżdżając do mety, ale dzięki nie wystąpieniu w wyścigu Marca, automatycznie został on Mistrzem Świata Moto2!

Co ciekawe, w pewnym momencie Brald Junior rozważał nawet… zakończenie kariery! Szczęśliwie tego nie zrobił, bo w 2011 roku, jako pierwszy Niemiec wywalczył tytuł tego najlepszego w Grand Prix od czasu Dirka Raudiersa w sezonie 1993, który sięgnął po koronę w 125-tkach. Dzięki temu obecny faworyt numer jeden naszych zachodnich sąsiadów podpisał dwuletni kontrakt z teamem LCR Honda MotoGP na starty w klasie królewskiej na motocyklu Honda RC 213V.

	MotoGP	Moto2	125cc	Łącznie
Pierwsze Grand Prix:	2012 – QAT	2010 – QAT	2005 – CAT
Pierwsze Pole Position:		2011 – QAT
Pierwsze najszybsze okrążenie:		2011 – GBR	2008 – INP
Pierwsze podium:		2010 – POR	2008 – QAT
Pierwsze zwycięstwo:		2010 – POR	2008 – CZE
Zwycięstw:		5	2	7
Drugich miejsc:		5	2	7
Trzecich miejsc:		2	2	4
Podiów:		12	6	18
Pole Position:		7	0	7
Najszybszych okrążeń:		3	2	5
Tytułów mistrzowskich:		1	0	1