Mistrz świata w grand prix bez zwycięstwa? To już było – dwa razy

Joan Mir z każdym kolejnym wyścigiem utwierdza w przekonaniu, że może być poważnym kandydatem do tegorocznego mistrza świata w klasie MotoGP. Hiszpan z Suzuki w swoim zaledwie drugim sezonie jeździ bardzo równo i nawet jeśli nie błyszczy w kwalifikacjach, to doskonale wykorzystuje atuty swojego motocykla i kręci się w okolicach podium. W TOP3 zameldował się już sześciokrotnie! Ale cały czas brakuje mu wygranej. Tylko czy bez zwycięstwa wszyscy docenią jego ewentualny triumf w całym cyklu?

W historii Motocyklowych Mistrzostw Świata było do tej pory zaledwie dwóch takich zawodników, którzy wywalczyli tytuł, a nie wygrali choćby jednego wyścigu w swoim najlepszym sezonie. Nie było to jednak w królewskiej klasie. Nie oznacza to jednak, że nie zwyciężali w ogóle – obaj wygrywali – oczywiście podobnie jak Mir, choć w innych latach. Co ciekawe, jak do tej pory każdy mistrz świata klasy 500ccm/MotoGP wygrał przynajmniej dwa wyścigi w swoim mistrzowskim sezonie (na końcu zobaczycie tabelę z tymi danymi). Mir miałby już bardzo niewiele czasu, aby podtrzymać tę statystykę. Zresztą, w tym roku jedyni zawodnicy, którzy wygrali 2 lub więcej razy, to duet Petronas Yamahy: Franco Morbidelli oraz Fabio Quartararo.

Wracając do mistrzów świata grand prix bez zwycięstwa: byli to Manuel Herreros oraz Emilio Alzamora.

1989: Manuel Herreros, 80ccm

Popularny „Champi” zdobył tytuł mistrza świata w ostatnim sezonie rozgrywania wyścigów w klasie 80ccm, nie wygrywając ani razu. Co ciekawe, wicemistrz sezonu 1989 – Stefan Dorflinger – także ani razu nie stanął na najwyższym stopniu podium! Za to Peter Oettl – ojciec innego zawodnika mistrzostw świata – Phillipa Oettla – który zdobył „brąz”, wygrał aż trzy wyścigi.

Od prawej: Jorge Martinez „Aspar”, Manuel Herreros, Angel Nieto. 1986 r., Jarama (Hiszpania)

Nie można jednak powiedzieć, że kariera Herrerosa była przeciętna. Hiszpan wystartował w sumie w 62 wyścigach w klasach od 50ccm, przez wspomniane 80ccm, do 125ccm, z których wygrał dwa, i aż 22 razy stanął na podium.

1999: Emilio Alzamora, 125ccm

Bardziej znanym zawodnikiem z tej dwójki jest bez wątpienia Emilio Alzamora, ale też jego sukcesy są o dekadę „świeższe”, w dodatku Alzamora mocniej wpisał się w obecną historię mistrzostw świata. Zaczął od klasy 125ccm w 1994 roku. Po trzech sezonach w 125ccm miał na koncie dwa zwycięstwa, i osiem miejsc na podium. Awansował do 250ccm, jednak po sezonie naznaczonym kontuzjami powrócił do 125ccm.

Emilio Alzamora, 1998 r., Suzuka (Japonia)

Sezon 1998 miał fatalny, ale rok później wszystko się odmieniło. Alzamora niemal nie opuszczał podium – w sumie finiszował w TOP3 aż 10-krotnie! Tyle tylko, że ani razu na jego najwyższym stopniu. To niemal nie do uwierzenia, ale wicemistrz, Marco Melandri zwyciężył aż pięć razy. Tyle tylko, że w pierwszych trzech rundach sezonu Włoch nie zdobył choćby punktu, a triumfy zanotował dopiero w drugiej połowie. Różnica po ostatniej rundzie grand prix wyniosła jedno oczko.

Alzamora co prawda nie wygrał w mistrzowskim sezonie, ale już rok później wrócił na zwycięską ścieżkę. Triumfował dwa razy w 125ccm, na koniec roku zajmując wysokie trzecie miejsce, po czym jeszcze raz spróbował sił w 250ccm. Ponownie bez większego sukcesu, chyba że za sukces można uznać cztery finisze na podium w trakcie dwóch sezonów. Karierę zamknął liczbą 144 wyścigów grand prix, z czego wygrał cztery. 30 razy stał na podium.

 Loading ...