Dwa lata, które zaważyły na losach kariery Jorge Lorenzo

Jorge Lorenzo ogłosił, że nie wystartuje w następnym sezonie Motocyklowych Mistrzostw Świata. Decyzja ta została podjęta po ostatniej rundzie w Malezji. Bez najmniejszych wątpliwości jest to przykry sposób zakończenia kariery przez Hiszpana, który kompletnie pogubił się po przesiadce na Hondę.  Do Marca Marqueza jeżdżącego na tym samym motocyklu traci aż 370 punktów – ta liczba to tylko 13 mniej niż udało się zdobyć Lorenzo w 2010 roku. Do tego sezonu był to rekord jeśli chodzi o ilość punktów w tabeli końcowej. O tym jednak nikt już nie pamięta.

Pierwsze problemy zaczęły się na początku poprzedniego sezonu, który był bardzo trudny dla Jorge: nie mógł doprosić się od ekipy Ducati poprawek, które miały polepszyć jego jazdę. W pierwszych czterech wyścigach zdobył zaledwie 6 punktów. Ostatecznie w Le Mans dostał nową ramę, a gumowe nakładki na zbiornik minimalizujące zmęczenie podczas wyścigu, które otrzymał w Mugello, pozwoliły mu zdominować włoską rundę oraz kolejną – w Katalonii. Tym samym potwierdziła się teza, że Jorge jest tym typem zawodnika, który potrzebuje idealnie dopasowanego motocykla  a jeśli on sam będzie w  dobrej formie, to nie ma na niego mocnych. Hiszpan jednak chciał odejść z Ducati. Tuż po wyścigu w Mugello światło dzienne ujrzała wiadomość, że Lorenzo podpisał dwuletni kontrakt z ekipą Repsol Honda.

Włoski zespół miał czego żałować, bo do wcześniej wspomnianych dwóch wygranych dołożył jeszcze jedno zwycięstwo w Austrii oraz podium w Czechach. W Misano mimo startu z pole position i świetnego tempa nie dojechał do mety; ta sama sytuacja powtórzyła się w Aragonii, jednak nieukończony wyścig nie był jego największym zmartwieniem. Wywrotka kosztowała go kontuzję stopy a jego występ w GP Tajlandii stanął pod znakiem zapytania. Na torze Chang próbował jednak podjąć rękawicę, ale miał ogromnego pecha. W drugiej sesji treningowej zblokowane koło w motocyklu doprowadziło do upadku, który pogorszył stan kontuzjowanej stopy i dodatkowo spowodował problemy z nadgarstkiem.  Mimo prób powrotu w Japonii i Malezji, Hiszpan wystartował dopiero w kończącym sezon GP Walencji.

Już dwa dni później po raz pierwszy usiadł na motocykl Repsol Hondy, na którym biorąc pod uwagę kontuzję, radził sobie całkiem przyzwoicie. Eksperci, zawodnicy jak i sam Jorge twierdzili, że przejście z Ducati na Hondę powinno być dużo łatwiejsze niż przesiadka z Yamahy na Desmosedici, jednak znów utrudnił  mu to pech.  Tuż przed testami w Malezji kolejny raz złamał nadgarstek, tym razem na treningu.  Odpuścił wspomniane testy w Malezji ale wystartował w GP Kataru. Wiadome było, że nikt nie oczekiwał od debiutującego na Hondzie i to w dodatku wracającego po kontuzji zawodnika cudów. Dodatkowo nowy motocykl wydawał się być jeszcze trudniejszy w prowadzeniu od wersji z 2018 roku. Rezultaty Hiszpana faktycznie nie powalały, narzekał on na ból w nadgarstku jednak twierdził, że nie jest to powód słabych wyników i prosił wszystkich o więcej czasu. Znacznej poprawy spodziewał się już w Jerez.  Tak się jednak nie stało, także w Le Mans oraz Mugello nie wypadł najlepiej. Po włoskiej rundzie postanowił udać się do Japonii gdzie miał pracować nad pozycją na motocyklu.

Praca ta przyniosła oczekiwany efekt i podczas GP Katalonii jazda Jorge  wyglądała znacznie lepiej i tuż po starcie wyścigu Hiszpan znalazł się w czołowej grupie. Niestety piękny sen zamienił się w koszmar podczas hamowania do 10 zakrętu,  kiedy to Lorenzo znacznie przesadzając zabrał ze sobą z toru trzech innych zawodników.  Kolejna runda w Assen to po raz kolejny ogromny pech Hiszpana. Wywrotka w pierwszej sesji treningowej podczas GP Holandii spowodowała kontuzję kręgosłupa, która wykluczyła go ze startów aż do GP Wielkiej Brytanii. W międzyczasie Jorge myślało zakończeniu kariery (do czego przyznał się dziś) oraz desperacko szukał miejsca w Pramac Ducati na 2020 rok co nie spodobało się szefostwu Hondy i wywołało niemałą konsternację na padoku. Ostatecznie jednak Miller podpisał kontrakt z ekipą Pramac a Jorge miał zostać w Hondzie do końca 2020 roku.

 Jorge powrócił na Silverstone, jednak w dalszym ciągu z problemami. Z kolejnymi wyścigami nie było w jego jeździe zauważalnej poprawy a nawet wręcz przeciwnie można było odnieść wrażenie, że wyścig po wyścigu pewność siebie i szybkość Jorge maleją. Podczas GP Australii na Hondzie zadebiutował Johann Zarco,  który bez żadnych wcześniejszych testów zastąpił Nakagamiego w ekipie LCR Honda i z miejsca zaczął uzyskiwać lepsze rezultaty od Hiszpana. Najprawdopodobniej był to gwóźdź do trumny wybitnego zawodnika, jedynego, który potrafi pokonać Marqueza w walce o mistrzostwo.

Decyzja o zakończeniu kariery, którą Jorge ogłosił podczas dzisiejszej konferencji prasowej zszokowała większość kibiców. We wszystkich kategoriach stał na podium 152 razy w tym 68 razy wygrywał. Pięciokrotny mistrz świata, dwa tytuły w klasie 250cc i kolejne trzy w MotoGP.

Wielu ludzi w tym ja zapamięta Jorge ze swojej waleczności. Przykładem tego może być chociażby wyścig w Assen z 2013 roku kiedy to walczył o punkty dzień po operacji obojczyka. Jestem pewny, że dla  wielu kibiców Lorenzo nie był tylko  szybkim zawodnikiem, którego wspierali  ale także idolem i wzorem do naśladowania. Stawiał on bowiem czoła sytuacjom i problemom (jak wcześniej wspomniany wyścig w Assen), które dla zwykłego śmiertelnika wydają się być czymś niewykonalnym. Dlatego decyzja o zakończeniu kariery przez Hiszpana mogła zdziwić. Należy jednak pamiętać, że jest on typem zwycięzcy. Po pewnym czasie zdawał sobie sprawę, że nie będzie w stanie być wystarczająco konkurencyjny na Hondzie by walczyć o mistrzostwo i zabrakło mu motywacji i cierpliwości. Jest to w pełni zrozumiałe patrząc na to ile zdrowia stracił przez ostatnie dwa lata ścigając się w MotoGP.

Jorge przepraszał dziś wszystkich kibiców oraz szefostwo Hondy, że nie sprostał postawionym mu oczekiwaniom.  W ten smutny sposób kończy się mimo wszystko przepiękna trwająca 18 lat historia chłopaka z Palma de Mallorca, który spełnił swoje marzenie o zdobyciu tytułu Mistrza Świata MotoGP. Chłopaka, którego za swoją ambicję jedni kochali a drudzy nienawidzili, jednak chyba każdemu  z nas będzie go brakować.