O krok od MotoGP. Ostatecznie jednak nigdy tam nie trafili

Ponieważ w XXI wieku nie było aż tak wielu zmarnowanych mistrzów świata by napisać o nich kolejny artykuł jak ten. Myślę jednak, że warto przypomnieć sobie historie najbardziej utalentowanych w tym stuleciu, którzy nie mieli okazji przejechać pełnego sezonu w MotoGP, mimo iż byli na dobrej drodze by tego dokonać.

Oczywiście nie są to jedyne przypadki zawodników, których chętnie zobaczylibyśmy w klasie królewskiej, ale z różnych powodów nie było nam to dane. W moim odczuciu jednak są to ci, którzy mogli wnieść do rywalizacji najwięcej.

Sebastian Porto

Porto zaczynał swoją przygodę od motocykli minibike w wieku dziesięciu lat, odnosił w tych wyścigach spore sukcesy na szczeblu krajowym. W 1994 roku został mistrzem Argentyny w klasie 250ccm i zadebiutował w mistrzostwach świata podczas rundy w Buenos Aires w klasie 125ccm, ale wyścigu nie ukończył. W 1995 roku po raz kolejny pojawił się z dziką kartą podczas argentyńskiej rundy, tym razem w pośredniej kategorii, w wyścigu zdobył trzy punkty. Postanowił także szukać szczęścia w europejskich seriach, w których jego ciężka praca przyniosła efekty i już rok później został mistrzem Europy w klasie 250ccm.

W tym samym sezonie rozpoczął także swoją przygodę z motocyklem Aprilia w mistrzostwach świata również w klasie 250ccm, na którym spędził trzy lata. Nie wyróżniał się jednak niczym szczególnym, finisze w środku stawki przeplatał z wyścigami nieukończonymi. W 1999 roku przesiadł się na motocykl Yamahy, na którym przez pierwsze dwa lata w dalszym ciągu walczył o miejsca w drugiej połowie pierwszej dziesiątki, ale poprawił swoją regularność co pozwoliło mu dwukrotnie zakończyć sezon na dziewiątej pozycji. Po słabszym sezonie 2001, który ukończył na 16 pozycji przystąpił do swojego ostatniego roku na motocyklu Yamahy, który był dla niego świetny. Udało mu się aż 5 razy stanąć na podium w tym raz na jego najwyższym stopniu, zdobył także pole position w Portugalii a dobra jazda przez cały sezon pozwoliła mu zająć piąte miejsce w tabeli końcowej. 

W 2003 roku przesiadł się na Hondę, ten ruch przysporzył mu jednak sporo problemów gdyż po dobrym poprzednim sezonie tym razem nie zdobył nawet jednego miejsca na podium i zakończył rok na ósmej pozycji w tabeli. Na kolejny rok dołączył do ekipy Repsol Aprilia i zaliczył wtedy najlepszy sezon w karierze, wygrał aż 5 pięć wyścigów a w kolejnych pięciu stanął na podium co pozwoliło mu zdobyć 256 punktów i drugie miejsce w klasyfikacji generalnej.  Sezon 2005 był dla niego nieco gorszy, zakończył go na szóstej pozycji zdobywając ponad 100 punktów mniej niż w poprzednim. Mimo wszystko udało mu się wygrać TT Assen oraz stanąć na podium w Hiszpanii, Malezji oraz Australii. W 2006 roku zespół Repsola zamienił Aprilie na Hondy, przesiadka ta kompletnie nie pasowała Sebastianowi, który zamiast informacji o awansie do kategorii MotoGP ogłosił zakończenie kariery sportowej. Powodem były trudności adaptacji do motocykla Hondy i brak motywacji do dalszych startów. Porto co prawda wrócił do ścigania na szczeblu lokalnym w 2013 roku, a nawet zaliczył występ z dzika kartą podczas GP Argentyny w klasie Moto2, ale ostatecznie pozostał niespełnioną nadzieją Argentyńczyków na zawodnika w klasie królewskiej.

Nico Terol

Terol w zawodach motocyklowych zaczął startować jako jedenastolatek w różnych klasach w mistrzostwach krajowych. W 2004 roku zajął czwarte miejsce w Mistrzostwach Hiszpanii w klasie 125cc oraz zadebiutował w Mistrzostwach Świata również w tej kategorii na motocyklu Aprilia, zastąpił on Mike’a Di Meglio w GP Walencji. Rok później startował już w światowym czempionacie na pełen etat, dosiadał on motocykla Derbi (125cc) i zdobył punkt przez cały sezon, a miało to miejsce podczas pierwszej rundy w Jerez. W sezonie 2006 zaliczył dużą poprawę, zdobył aż 53 oczka a do tego dwukrotnie znalazł się w pierwszej dziesiątce, kampanię zakończył na 14 – tej pozycji. Niestety kolejny rok był dla niego dużo gorszy, tylko pięć razy zajął w wyścigu pozycję premiowaną punktami, co więcej ani razu nie zameldował on się w czołowej dziesiątce, w rezultacie zajął on dopiero 22 miejsce w tabeli końcowej. 

W sezonie 2008 przesiadł się na motocykl Aprilia co pozwoliło mu rozwinąć skrzydła, już w drugiej rundzie, która miała miejsce w Jerez udało mu się wywalczyć pierwsze w karierze podium, a podczas zawodów Indianapolis pierwsze zwycięstwo. Do końca sezonu w czołowej trójce zameldował się jeszcze trzy razy, zdobył 176 punktów, a rok zakończył na piątej pozycji w tabeli. Udało mu się pozostać konkurencyjnym również w sezonie 2009, w którym cztery razy stał na podium, w tym raz na jego najwyższym stopniu, równa jazda przez cały sezon zagwarantowała mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej oraz miejsce w zespole Aspara na kolejny rok. W sezonie 2010 stanął na podium w 14 z 17 wyścigów, 3 z nich wygrał, zdobył aż 296 punktów, ale tytuł przegrał z Markiem Marquezem, który również jechał fenomenalny sezon. Terol miał dużego pecha podczas GP Katalonii kiedy to wywrócił się walcząc o drugą pozycję, uszkodził wtedy kręgi i wyeliminował siebie również z GP Niemiec, Marquez podczas tych dwóch wyścigów zdobył komplet punktów, co zaważyło na losach tytułu mistrzowskiego. Mimo wszystko Terol dopiął swego w 2011 roku, czyli ostatnim dla dwusuwów w najniższej klasie, wygrał aż 8 wyścigów, a w kolejnych trzech stanął na podium, zdobył 302 punkty i zapewnił sobie tytuł mistrzowski wyprzedzając drugiego Zarco o 40 punktów.

W 2012 roku awansował do kategorii Moto2, ale jego pracodawcą dalej pozostał Jorge Martinez “Aspar”. Przez cały sezon walczył o miejsca w drugiej dziesiątce, ale w deszczowym wyścigu w Walencji udało mu się zdobyć pierwsze w tej klasie podium, skompletował 37 punktów w 17 wyścigach i zajął 17 miejsce w tabeli. W kolejnym sezonie stał się bardzo konkurencyjny, zaliczył aż cztery miejsca na podium w tym aż trzy wygrane, dobre wyniki przeplatał jednak z bardzo słabymi i nie był w stanie nawiązać walki z czołówką na przestrzeni całego sezonu, który zakończył na siódmym miejscu. Rok 2014 był jak się okazało jego ostatnim w Moto2, historia nie potoczyła się jednak tak jak wszyscy tego oczekiwali. W 18 wyścigach punktował tylko raz, wtedy kiedy był 14-sty w Argentynie. Nie pomagały mu także urazy, z ich powodu pominął wyścigi w Jerez i Silverstone.

Po tym sezonie opuścił on zespół Aspara i zasilił ekipę Althea Ducati w World Superbike na 2015 rok. Tam również wyniki nie były zadowalające i po siódmej rundzie opuścił zespół za porozumieniem stron, a kampanię dokończył w kategorii WSS na motocyklu MV Agusta. W 2016 roku został w kategorii Supersport na tym samym motocyklu, ale w zespole Schmidt Racing, zdobył trzecie miejsce w Aragonii, ale w pozostałych wyścigach walczył o dalsze pozycje m.in. ze względu na mało konkurencyjny pakiet. Zespół zmienił motocykle z MV Agusty na Kawasaki po ósmej rundzie, ale Terol nie widział sensu kontynuowania współpracy i zakończył sezon na cztery rundy przed końcem. W lutym 2017 roku ogłosił, że będzie on pełnił funkcję mentora dla zawodników Aspara w Moto3 co oznaczało koniec jego kariery, jednak przerwa od ścigania trwała tylko dwa lata, ponieważ w sezonie 2019 powrócił jako zawodnik zespołu Aspar w kategorii MotoE, w której walczył o pozycje w środku stawki, zdobywając 33 punkty zakończył kampanię na 12 miejscu w tabeli.

Jonathan Rea 

Swoją karierę rozpoczynał w motocrossie, ale w wieku 16 lat przerzucił się na wyścigi torowe w Wielkiej Brytanii gdzie startował w klasie 125cc. W 2005 zadebiutował w BSB na Hondzie, z którą miał spędzić jeszcze kilka ładnych lat. Debiut w Mistrzostwach Wielkiej Brytanii mógł zaliczyć do udanych, ponieważ pomimo nieobecności w wyścigach na Snetterton i Oulton Park, sezon ukończył na 16-stej pozycji. Kolejny rok zakończył na pozycji czwartej w tabeli końcowej, mimo że na podium stanął tylko cztery razy, ale pokazywał regularną formę przez cały sezon co pozwoliło mu zdobyć aż 248 punktów. W 2007 roku otrzymał szansę na starty w fabrycznym zespole obok Ryuichi Kyonariego, który bronił wtedy tytułu mistrzowskiego. Jonathan pojechał świetny sezon, w którym zdobył aż w 16-stu wyścigach stanął na podium z czego pięć razy wygrał, zdobył 407 punktów jednak przegrał ze swoim kolegą z zespołu o 26 oczek i musiał pogodzić się z drugim miejscem w tabeli.

We wrześniu 2007 roku podpisał umowę z zespołem Honda Ten Kate, na mocy której sezon 2008 miał spędzić w kategorii World Supersport, a 2009 i 2010 w kategorii World Superbike. Co ciekawe, odrzucił on ofertę zespołu Xerox Ducati, czyli tego, z którym tytuł w 2008 roku wywalczył Troy Bayliss. W kategorii Supersport sezon rozpoczął od kontuzji, z czasem jednak doszedł do odpowiedniej formy. W 2008 roku udało mu się wygrać trzy wyścigi i w kolejnych trzech stanąć na podium co dało mu 164 punkty i tytuł mistrzowski tej serii, z pierwszym Andrew Pittem przegrał jednak aż o 50 punktów. W tamtym sezonie zaliczył także debiut w kategorii World Superbike w portugalskiej rundzie, gdzie zajął miejsca 4 i 15.

W 2009 roku rozpoczął swój pierwszy pełny sezon w World Superbike i od razu stał się najbardziej wyróżniającym zawodnikiem na Hondzie, w swoim debiucie aż ośmiokrotnie stanął na podium w tym dwa razy na jego najwyższym stopniu, dało mu to 315 punktów i piąte miejsce w tabeli końcowej. Rea pozostał w Hondzie do 2014 roku, gdzie cały czas był szybki, ale niestety mniej konkurencyjny pakiet Hondy i kontuzje uniemożliwiły walkę o mistrzostwo. Mimo to od 2009 roku stanął na podium aż 42 razy i 15 razy zwyciężał. Co warte odnotowania, w tamtym czasie żaden inny zawodnik tej marki nie wygrał wyścigu, a sam Jonathan dokonywał tego przynajmniej raz w sezonie. Nie dał on się także pokonać żadnemu innemu zawodnikowi jeżdżącemu na Hondzie na przestrzeni jednego sezonu, także w 2011 i 2013 roku gdzie opuścił po cztery rundy przez kontuzję. 

Podczas GP San Marino oraz Grand Prix Aragonii 2012 miał okazję zastąpić kontuzjowanego Caseya Stonera w zespole Repsol Honda, wyścigi ukończył kolejno na ósmym i siódmym miejscu, co trzeba uznać za dobry wynik. Szefostwo HRC było na tyle zadowolone z jazdy Jonathana, że chciało zapewnić mu miejsce w ekipie Gresiniego na pełen etat. Ostatecznie jednak do tego nie doszło i mimo udanego debiutu oraz chęci zawodnika Rea nie dostał już więcej szans. Po 2014 roku, który był wtedy jego najlepszym w karierze, ponieważ zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej przesiadł się na znacznie bardziej konkurencyjne Kawasaki, które pokazało prawdziwy potencjał Brytyjczyka. Przez nieco ponad pięć lat na zielonej maszynie zdobył pięć tytułów mistrzowskich a do swojego dorobku dołożył aż 128 miejsc na podium i 74 zwycięstwa, stał on się więc punktem odniesienia dla kategorii Superbike. Mimo tego, że historia Jonathana Rea znacznie różni się od wyżej opisanej dwójki, ponieważ dalej jest on wielokrotnym mistrzem świata i jednym z najbardziej rozpoznawalnych zawodników to szanse, że zobaczymy go jeszcze w MotoGP na pełen etat są bardzo znikome, głównie z dwóch powodów. Po pierwsze jest on związany kontraktem z Kawasaki, które nie wystawia żadnego motocykla w królewskiej kategorii, a po drugie ma on już 33 lata i praktycznie zerowe doświadczenie w Grand Prix co stawia go niżej na listach życzeń zespołów od wielu utalentowanych młodych zawodników, którzy są adoptowani do jazdy w MotoGP.