Za co nie lubię MotoGP?

Czy siadając w którąś niedzielę do oglądania wyścigu MotoGP zastanawialiście się, czego byłoby trzeba, aby ta dyscyplina stała się jeszcze lepsza? Zapewne nie raz, tak samo jak ja. Pod wieloma względami widzę tę serię jako wzór dla całego motorsportu jak budować silny cykl mistrzowski, z bohaterami z krwi i kości w rolach głównych. MotoGP akcentuje nie tylko sportowe umiejętności zawodników, ale również ich charaktery, co razem daje niesamowitą mieszankę, którą możemy pasjonować się przez blisko 20 weekendów w ciągu roku.

Ale żeby nie było zbyt różowo, jest kilka rzeczy, które mogłyby być lepsze. Zaznaczam, że są to odczucia zupełnie subiektywne i zdaję sobie sprawę, że niektóre z moich przemyśleń mogą być dla kogoś zupełną abstrakcją czy czepialstwem. Oczywiście giną one pod naporem tych wszystkich emocji, jakie wywołuje we mnie śledzenie rywalizacji na torze, więc ryzyko, że któregoś dnia zrezygnuję z obejrzenia wyścigu na rzecz na przykład pójścia na spacer, są równe zeru. Zatem…

Brak wyścigu „crème de la crème”
Prototypowe długodystansowe Le Mans 24h, GP Monako w Formule 1, Indianapolis 500 w IndyCar, Rajd Monte Carlo w WRC czy Daytona 500 w NASCAR – wszystkie szanujące się dyscypliny motorsportowe mają w swoich kalendarzach takie rundy, które przed telewizory potrafią ściągnąć fanów na co dzień nie interesujących się danym sportem i są jednocześnie wizytówką serii. A MotoGP… nigdy się takiego wyścigu nie dorobiło.

Jasne, mamy wspaniałe wyścigi grand prix na interesujących torach. Nocne GP Kataru na Losail, GP Włoch na Mugello, gdzie włoscy fani tworzą niepowtarzalną atmosferę, czy niegdyś amerykański tor Laguna Seca, z jedynym w swoim rodzaju Korkociągiem. Nie ma jednak tego jednego wyścigu, którego wygranie automatycznie windowałoby jego zwycięzcę do grona legend danej dyscypliny. Cóż, może to szansa dla naszego Toru Poznań? :)

Hiszpańsko-włoska dominacja – 14 zawodników, 6 torów, 5 zespołów fabrycznych
Motocyklowe Mistrzostwa Świata – już sama nazwa sugeruje, że mamy do czynienia z najlepszymi zawodnikami z całego globu. Ale co z tego, skoro realnie już od wielu lat w walce o tytuł mamy wyłącznie zawodników z dwóch południowoeuropejskich państw? Jak prezentują się składy ekip fabrycznych na przyszły rok? Tylko jeden Johann Zarco nie będzie zawodnikiem z Hiszpanii i Włoch! Oczywiście daleki jestem od stwierdzenia, że są oni  faworyzowani. Rozkład sił w MotoGP jest taki nie bez przyczyny. Ogromna popularność jednośladów w tych dwóch państwach idealnie odzwierciedlona jest w wyścigach, a pomaga w tym dobra przez cały rok pogoda. Już w młodym wieku dzieci mają możliwość brania udziału w lokalnych mistrzostwach, a w miarę niezły poziom życia pozwala rozwijać tę pasję, zupełnie inaczej niż u nas.

Tak czy inaczej, w tym roku aż 14 zawodników, a więc sporo powyżej połowy, to goście z Włoch i Hiszpanii. Zupełnie brak dobrych zawodników ze Stanów Zjednoczonych czy Japonii, i to nie tylko w klasach grand prix, ale ogólnie w międzynarodowych seriach.

Ale nie tylko w tym przodują Hiszpania oraz Włochy. Druga dominacja to ilość wyścigów. Tu już mam trochę pretensji do Dorny, że przedkładane są pieniądze ponad uczynienie z MotoGP ciekawszego sportu. We Włoszech mamy dwie rundy (jedną dla niepoznaki nazwaną mianem GP San Marino) i biorąc pod uwagę świetną atmosferę obu rund, można to jeszcze znieść. Ale Hiszpania ma aż cztery rundy i nie zanosi się, by nagle sytuacja miałaby się drastycznie zmienić. Nie wszystkie te tory gwarantują emocje, natomiast fani wciąż tłumnie przyjeżdżają na te grand prix. Wiele krajów chciałoby dołączyć do grona państw z wyścigami MotoGP (ostatnio Belgia), jednak sytuacja wydaje się nie do ruszenia.

Punkty dla czołowej piętnastki – gdzie granica między porażką a sukcesem?
Tu zapewne wielu ortodoksyjnych fanów wyścigów spojrzy na mnie jak na wariata – ale mnie po prostu obowiązujący od wielu lat system punktowy w wyścigach motocyklowych w ogóle się nie podoba i nie sprawia on, że wyścigi są atrakcyjniejsze. Czemu zatem tak uważam?

W mojej zupełnie prywatnej opinii, zdobycie punktów grand prix powinno wiązać się z jakimś wysiłkiem i być nagrodą za bycie lepszym od wielu rywali. A w sytuacji, gdy wyścig rozpoczyna 24 zawodników, można dostać się do punktowanej strefy tak naprawdę nie robiąc nic, oczekując tylko na problemy przeciwników. Śledząc od wielu lat sporty motorowe, najlepiej oceniam stary system Formuły 1, gdzie punktowało najlepszych ośmiu zawodników. O ile cenniejszy jest w takim przypadku jeden punkt, kiedy po jego sięgnięcie trzeba dać z siebie o wiele więcej?

Ale rozumiem też, dlaczego ten system musi pozostać na tak zbalansowanym poziomie, jak jest obecnie. Dla słabszych zawodników i zespołów oraz ich sponsorów nawet malutkie „kawałeczki tortu” są na wagę złota i pozbawienie ich możliwości zdobycia tych kilku oczek w sezonie skutecznie zmniejszyłoby nam liczbę małych ekip o skromniejszym budżecie, które po prostu nie dałyby rady pochwalić się odpowiednią zdobyczą punktową, przedstawiając to jako sukces. Traktuję więc obowiązujący system punktowy jako konieczne zło i siedzę cicho.

A Waszym zdaniem, co mogłoby sprawić, by MotoGP było jeszcze ciekawsze? Dajcie znać w komentarzach.

Fot. Michelin, Monster Energy, Suzuki, IndyCar